Belangrijkste verschil - Actief versus passief bewegingsbereik

Het bewegingsbereik (ROM) in de natuurkunde wordt gedefinieerd als de lineaire of hoekafstand die een bewegend object aflegt terwijl het correct aan een ander object is bevestigd. Maar als het om medische termen gaat, heeft de definitie betrekking op de afstand en richting die een gewricht kan bewegen tussen de gebogen en uitgestrekte posities (beweging rond een gewricht). Dit hangt in principe af van de spierkracht en flexibiliteit.

Vermindering van dit bewegingsbereik wordt 'beperkte bewegingsvrijheid' genoemd en wordt met name gezien als gevolg van een mechanisch probleem met een specifiek gewricht of aandoeningen zoals artrose, reumatoïde artritis, enz. Ontstekingsverschijnselen van deze ziekten kunnen tot pijn leiden, zwelling en stijfheid geassocieerd met een beperkt bewegingsbereik.

Actief en passief bewegingsbereik zijn twee soorten oefeningen die ondersteunen om het bewegingsbereik tot een gezond niveau te vergroten en de bijbehorende ontstekingsverschijnselen te verminderen. De grootste verschil tussen actief en passief bewegingsbereik is het feit dat: actief bewegingsbereik wordt uitgevoerd door de patiënt zelf, terwijl passief bewegingsbereik wordt uitgevoerd door een fysiotherapeut.

Wat is actief bewegingsbereik

Dit is een vorm van oefening waarbij de patiënt zelf alle noodzakelijke activiteiten en bewegingen uitvoert zonder enige hulp en de fysiotherapeut begeleidt door middel van verbale aanwijzingen.

Verder zal de fysiotherapeut observeren hoe de bewegingen worden uitgevoerd om eventuele disfuncties of zwakke punten in de gewrichten te identificeren. Hij zal ook de verbetering van het individu en zijn toestand documenteren.

Voor zover het voordeel van deze methode wordt overwogen, zal de patiënt zelf in staat zijn om de kracht van zijn spieren en flexibiliteit van gewrichten te vergroten, waardoor zijn verbetering en algehele capaciteit worden geïdentificeerd.

Wat is passief bewegingsbereik?

Dit specifieke type oefening wordt beoefend op een gewricht dat inactief blijkt te zijn; de patiënt probeert geen enkele beweging uit te voeren en de therapeut rekt zelf de zachte weefsels in het lichaam van de patiënt, in een ontspannen positie gehouden.

Fysiotherapeuten zijn de beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg die zich bezighouden met deze therapie, en passieve ROM wordt meestal gebruikt om verlamde patiënten te helpen - personen die niet in staat zijn een specifiek gewricht te mobiliseren na een verkeersongeval, enz.

Deze hele prestatie zal nuttig zijn om de mate van het beperkte bewegingsbereik, disfunctionele delen van het lichaam, verbetering van de conditie en mogelijke complicaties zoals immobiliteit en spieratrofie te identificeren.

Passieve ROM voorkomt het optreden van stijfheid en verdere beperking van bewegingen.

Verschil tussen actief en passief bewegingsbereik

Het belangrijkste verschil tussen actief en passief bewegingsbereik is het feit dat: Actieve ROM wordt uitgevoerd door de patiënt zelf, terwijl: Passieve ROM wordt uitgevoerd door een fysiotherapeut.

De selectie van actieve ROM en passieve ROM bij een patiënt wordt meestal bepaald door factoren zoals de algehele mobiliteit van de patiënt en medische vereisten.

Een patiënt die bijvoorbeeld probeert de omvang van zijn verwonding en het verloop van herstel te identificeren, zal gefascineerd zijn door actieve ROM, terwijl een patiënt die gedeeltelijk of volledig verlamd is of een blijvend invalide ledemaat heeft, zal doorgaan met passieve ROM.

Het is echter belangrijk om een ​​van deze uit te voeren om te zorgen voor een adequate bloedtoevoer en om de spierkracht te vergroten.

Afbeelding met dank aan:

"1686063" (Public Domain) via Pixabay

"Mark Waites, NHS-fysiotherapeut uit Llanelli" door DFID - UK Department for International Development (CC BY 2.0) via Flickr